โรคไวรัสนิปาห์ โรคที่หายากและยากจะแก้ไขได้ ไวรัสนิปาห์ซึ่งเป็นไวรัสกรดไรโบนิวคลีอิกที่ห่อหุ้มเป็นสาเหตุสําคัญของโรคไข้สมองอักเสบที่แตกหักและมีอัตราการตายสูงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภูมิภาคอินโด – บังคลาเทศ ยกเว้นการระบาดครั้งแรกในมาเลเซีย – สิงคโปร์ซึ่งเกี่ยวข้องกับการสัมผัสกับสุกร โรคไวรัสนิปาห์ โรคที่หายากและยากจะแก้ไขได้
การระบาดในฟิลิปปินส์ที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าม้าการระบาดอื่น ๆ ส่วนใหญ่ส่งผลกระทบต่อภูมิภาคอินโดบังคลาเทศ การระบาดในอินโด-บังกลาเทศมีความสัมพันธ์กับการบริโภคต้นอินโด-บังกลาเทศดิบที่ปนเปื้อนด้วยค้างคาวผลไม้และมีอัตราการโจมตีทุติยภูมิสูงมาก ผู้ป่วยมักจะมีไข้, โรคไข้สมองอักเสบ และ การมีส่วนร่วมของระบบทางเดินหายใจที่มีหรือไม่มีภาวะเกล็ดเลือดต่ํา, เม็ดเลือดขาวและ transaminitis.
การวินิจฉัย
การวินิจฉัยสามารถยืนยันได้ โดยการแยกและการขยายกรดนิวคลีอิกในระยะเฉียบพลันหรือการตรวจหาแอนติบอดีในช่วงพักฟื้น การรักษาส่วนใหญ่ จํากัด อยู่ที่การดูแลแบบประคับประคองและการจัดการ syndromic ของโรคไข้สมองอักเสบเฉียบพลัน Ribavirin, โมโนโคลนอลแอนติบอดี m102.4 และ favipiravir เป็นแอนตี้ไวรัสเพียงตัวเดียวที่มีฤทธิ์ต้านไวรัสนิปาห์ ข้อควรระวังมาตรฐานสุขอนามัยของมือและอุปกรณ์ป้องกันส่วนบุคคลเป็นรากฐานที่สําคัญของกลยุทธ์การป้องกันและควบคุมการติดเชื้อที่ครอบคลุม ด้วยการระบาดเมื่อเร็ว ๆ นี้ส่งผลกระทบต่อพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ใหม่ ๆ จึงมีความจําเป็นที่แพทย์จะต้องตระหนักถึงโรคนี้และติดตามกลยุทธ์การตรวจจับและการจัดการในปัจจุบัน
ไวรัสนิปาห์ คืออะไร
ไวรัสนิปาห์เป็นพาราไมโซไวรัสที่ห่อหุ้มด้วยขั้วลบและจีโนมอาร์เอ็นเอที่ไม่แบ่งส่วนซึ่งประกอบด้วยนิวคลีโอแคปซิดแบบขดลวด Niv มีความแตกต่างเล็กน้อยในการแต่งหน้าเมื่อเทียบกับ paramyxovirus ทั่วไป
มันมีการรวมไซโตพลาสซึมไขว้กันเหมือนแหใกล้กับเอนโดพลาสซึมเรติคูลัมซึ่งแตกต่างจาก paramyxoviruses อื่น ๆ นอกจากนี้ Niv ยังมีขนาดใหญ่กว่า paramyxoviruses ทั่วไปโดยเฉลี่ย มีความแตกต่างทางโครงสร้างพิเศษเพียงเล็กน้อยระหว่างไวรัสเฮนดรา (Hev) และ Niv และมีปฏิกิริยาข้ามอย่างมีนัยสําคัญ
ในการทดสอบทางเซรุ่มวิทยาดังนั้นจึงถูกจัดกลุ่มเป็น Henipavirus ภายใน Niv มีการระบุสายพันธุ์ที่แตกต่างกันสองสายพันธุ์คือสายพันธุ์มาเลเซีย (MY) และบังคลาเทศ (BD) ทั้งสองสายพันธุ์มีความเหมือนกันประมาณ 92% ในการจัดลําดับ แต่ดูเหมือนจะแตกต่างกันอย่างมีนัยสําคัญในการก่อโรคและการถ่ายทอด
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
การระบาดครั้งแรกของไวรัสนิปาห์
การระบาดครั้งแรกของไวรัสนิปาห์ในมาเลเซีย – สิงคโปร์ (1998-1999) ตอนแรกคิดว่าเป็นโรคไข้สมองอักเสบญี่ปุ่น (JE) อย่างไรก็ตามจากการตรวจสอบเพิ่มเติมต่อมาถูกระบุว่าเป็นไวรัสนิปาห์ การระบาดครั้งที่สองของโรคนี้อยู่ในสถานที่ที่ไม่ต่อเนื่องทางภูมิศาสตร์ในเขต Meherpur ของบังคลาเทศและเมือง Siliguri ของรัฐเบงกอลตะวันตกของอินเดียในปี 2544 การระบาดในอินโด- บังคลาเทศแตกต่างอย่างมาก
การระบาดครั้งก่อนในมาเลเซีย
จากการระบาดครั้งก่อนในมาเลเซียในแง่ของรูปแบบการแพร่เชื้อลักษณะทางคลินิกและอัตราการเสียชีวิตของผู้ป่วย การแพร่เชื้อจากคนสู่คนและการติดเชื้อในโรงพยาบาล (ผ่านละอองและ/หรือโฟไมต์) เป็นคุณสมบัติที่โดดเด่นในการระบาดครั้งนี้ นอกจากนี้อัตราการโจมตีทุติยภูมิยังสูงขึ้นและโรคนี้รุนแรงและก้าวหน้าอย่างรวดเร็วเมื่อเทียบกับการระบาดของมาเลเซีย
นอกเหนือจากอาการทางระบบประสาทแล้วกลุ่มอาการหายใจลําบากเฉียบพลัน (ARDS) และการหายใจล้มเหลวด้วยโรคความผิดปกติของหลายอวัยวะ (MODS) อาจเป็นสาเหตุสําคัญที่ทําให้อัตราการเสียชีวิตสูงขึ้น ตั้งแต่นั้นมามีการระบาดในบังคลาเทศเกือบทุกปีและมีรายงานการระบาดทั้งหมด 17 ครั้งจนถึงปี 2015 มีการระบาดเล็กน้อยอีกครั้งในปี 2007
การรักษาและการป้องกันโรคหลังการสัมผัส
การรักษาโรค Niv ส่วนใหญ่ จํากัด อยู่ที่การดูแลแบบประคับประคองและการจัดการ syndromic ของโรคไข้สมองอักเสบเฉียบพลัน ภายใต้สถานการณ์ปัจจุบันตัวเลือกทางเภสัชวิทยาที่เฉพาะเจาะจงไม่ควรถือเป็นทางเลือกแทนมาตรการควบคุมการติดเชื้อ จําเป็นต้องมีการสร้างหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อพิจารณาการป้องกันโรคหลังการสัมผัสในบุคคลที่สัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วยนิปาห์ที่ได้รับการยืนยัน อย่างไรก็ตามมีการสํารวจทางเลือกทางเภสัชวิทยาสามทางสําหรับการรักษาที่เป็นไปได้และการป้องกันโรคหลังการสัมผัสของการติดเชื้อ Niv: Ribavirin, m102.4 โมโนโคลนอลแอนติบอดีและฟาวิพิราเวียร์
แนะนำ : การทำความเข้าใจ เนื้องอกในสมอง
บทความโดย : gclub casino
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *